شهید معظم محمدحسین فقیه

« خدایا خودت شاهد باش که من هدفی جز تو ومقصدی جز راهی که تو خودت توسط پیامبرت رسول اکرم(ص) و امامان معصومت به من نشان دادی ندارم وعشقی جز شهادت در راه تو ندارم. خداحافظ پدر و مادرم؛ مرا ببخشیدکه دیگر نتوانستم شمارا ببینم، دیگر در قیامت شما را زیارت می کنم.»

«گزیده ای از وصیت نامه (۲۸/۰۸/۱۳۶۴) »

شهید محمدحسین فقیه دوّمین فرزند شهید از خانواده محمّدجواد فقیه است. اودر ۲۸/۹/۱۳۴۸ در ابراهیم آبادرستاق یزد متولّد شد و در آغوش مادری مهربان ومذهبی وصبور پرورش یافت.

دوران تحصیلش همراه با کمک به پدر و مادر در امور کشاورزی و دامداری که با نجابت و آرامی همراه بود تا اوّل متوسطه طی کرد. از یاران با وفای اسلام بود که تصمیم گرفته بود خود را وقف اسلام نماید.

از بسیجیان خداجو و خود شناخته ای بود که در خلوت انس با حضرت رب دعای عاشقانه قنوتش رمز او وخدا شد. او تنها به تکلیف الهی ورضایت پدر و مادر می اندیشید و از دنیا واهل دنیا وارسته بود. او عاشق فداکاری وخدمت به اسلام بود.

آنگاه که شربت شهادت نوشید۱۶ ساله بود. پدرش می گوید:«او و برادر بزرگش شهید عبدالرّضا، می خواستند به جبهه اعزام شوند. بزرگی به محمدحسین گفته بود تو به همراه من و حالا به جبهه اعزام نشو ، چند روز دیگر که من رفتم بیا. محمدحسین که برادر کوچکتر بود می گوید من اکنون می روم، شما بعداً بیا».

به همراه هم بودند که ایشان را در منطقه در چادری دیدم و در یک عملیات و دریک گروه بودند وهمراه هم و در فاصله کمی از زمان، کمتر از یک ساعت هر دو شربت شهادت نوشیدند.

برادر بزرگتر عبدالرضا جنازه برادرش را در پیش روی می بیند ولب او نیز به مبارزه با کفار بعثی و دشمن ادامه می دهد وخود نیز شربت شهادت می نوشد.

درست است که مدّتی است عشق و عاشقی خیل دوستداران شهادت به تعطیلی کشیده شده ولی خاطرات عاشقان شهادت چون این دو برادر وسخنان آنها      هرگز فراموش نخواهد شد. زیرا ملک و ملکوت پاینده است و کسانی که از ملک به ملکوت اعلی پیوسته اند انسانهایی والا، عزیز، دل بسته به دستورات خدا وانبیاء وائمه اطهار بودند و آنها زنده جاویدند نه مرده دنیایی، ماها مرده زنده ایم که شهدا را نمی بینیم و در حالی که آنها ما ار می بینند واعمال خوب وبد ما را مشاهده می کنند. ملائک، صف در صف ایستاده بودند که گل وجودش با تیر وترکش در عملیات والفجر۸ با زمزمه یا زهرا(س) پرپر شدن و در تاریخ     بیست ویکم بهمن سال شصت وچهار به محفل زمینیان روشنی بخشید و در بهشت قدسیان مأوا گزید.

شهیدان  آسمان   را   باز   کردند                                             شهیدان  تا   خدا   پرواز کردند

شهیدان   عرشیان     راد    مردند                                             شهیدان یک نیستان آه ودردند