در وجود ما اشتیاقی به ودیعه گذاشته شده که هرگاه برای دیگران قدم خیری بر می داریم، آرامش را در عمق روح و روان خود احساس کرده و یک پله به کمال نزدیکتر می شویم.

ریشه مددکاری اجتماعی ناشی از تاثیر متقابل و نیز بسیار عمیق وضعیت زندگی افراد یک جامعه با یکدیگر است. در ایران از گذشته های دور مردم با تاسی از پیشوایان دینی رسیدگی به وضع نیازمندان، ایتام و در راه ماندگان را سرلوحه کار خود قرار داده و نسبت به پرداخت وجه خمس و زکات حساس بوده اند.

 ثبت صدها مورد وقف از گذشته تا امروز گواه دیگری بر این ادعاست. اولین و کامل ترین الگوی مردم کشورمان در مسیر مددکاری اجتماعی حضرت علی (ع) هستند. بزرگمردی که وصف نوازش های پدرانه اش ورد زبان همه بزرگمردان تاریخ از ازل تا ابد خواهد بود.

در سال ۱۳۲۶ هـ. ش در روستای عزآبادرستاق ، از شکاف دیواری، وقفنامه ای به زبان عربی مربوط به قرن هفتم هجری کشف شدکه پانزده سال بعد، در سال ۱۳۴۱، در ۲۰۹ صفحه در تهران به نام «جامع الخیرات» انتشار یافت.

 واقف این وقفنامه سید رکن الدین محمد از بزرگان یزد بوده است. سید رکن الدین شرح وظایف، چگونگی رسیدگی و کمک های اساسی و جزء به جزء امور بیماران و سایر مستمندان را در جامع الخیرات یاد کرده است.

برای نمونه در یک مورد شرح می دهد که اگر کوزه آب «کودکان سقا» که در رهگذرها آب می فروخته اند و یا برای مردم به در منازلشان آب می برده اند، بشکند، از وجه خاصی باید برای آنها کوزه تهیه کنند، تا کودکان بینوا، بر اثر تهیدستی، دست از کوشش برندارند، و به گدایی و ولگردی روی نیاورند.
شاید این برنامه مکتوب را بتوان اولین گام در جهت ساماندهی مددکاری اجتماعی به صورت علمی و منظم در بافت قدیم جامعه ایرانی به حساب آورد.

منبع : روز نامه کیهان شماره ۱۹۱۲۶ به تاریخ ۱۶/۴/۱۳۸۷ صفحه ۵ ، گزارش روز