در فرهنگ عامیانه این بادها را باد قبله و باد اسفندی نیز می نامید و می گفتند زمان پایان قطعی این توفان ها هفتادم نوروز است .

هواشناسان محلی براین باور بودند که اگر باد صبح آغاز می شد تا ظهر و گرم شدن هوا ادامه می یافت و اگر بعد ازظهر شروع می شد تا پاسی از شب تداوم می یافت .

آغاز بعضی از این توفان ها سهمگین اغلب ناگهانی بود و توده ای ازخاک به رنگ سیاه و زرد از سمت مغرب یا جنوب غرب شروع به بالا آمدن می گرد و در دقایقی بعد کل فضا را دربرمی گرفت .

این بادها به دو گروه تقسیم می شد در گروه اول ذرات خاک به شکل توده ای ازخاک در ارتفاعی بالا همچون ابر منطقه را می پوشاند و همه جا را تاریک می کرد و در گروه دوم گرد وخاک و شن در سطح زمین بود .

و آن زمان نفس کشیدن سخت می شد و چشم ها یاری باز شدن نداشت سرعت باد انسان را از حرکت باز می داشت و شلیک ذرات شن بر سرو صورت انسان بسیار آزاردهنده بود.

بادها اغلب با خود خرابی های بیشماری را بهمراه داشتند که دربخش اول به آن اشاره شد  نمی شد توفانی بیاید ودیواری فرو نریزد وسقفی آوار نشود.

چه بسیار خانه هایی که صبحگاهان افراد خانواده به علت هجوم شن در آن گرفتار شده بودند و نمی توانستند از خانه خود خارج شوند .

خاطرات آنانی که خارج از آبادی ها در توفان  گرفتارشده بودند بسیار تلخ و رنج آور بود چه بسا کسانی که در ساعت ها در پناه شترها وجهاز آنان برای خود سنگر می گرفتند تا از هجوم شن ها مصون بمانند .

با شروع طرح بیابان زدائی با اجرای درختکاری و مالچ پاشی کم کم از روند تخریبی و شدت توفان ها کاسته شد و توسعه ساخت و سازها ازجمله راه آهن در قسمت غربی رستاق نیز در کاهش اثرات تخریبی بادها بی تاثیر نبود.